Τα παιδιά της χορωδίας
Και ενώ παρακολουθούμε ασύλληπτες αντιφάσεις σε σχέση με τις συνθήκες λειτουργίας των σχολείων που βάζουν σε κίνδυνο την υγεία όλων μας, θέτω έναν περαιτέρω προβληματισμό σε σχέση με την καλλιτεχνική εκπαίδευση. Το μόνο που ακούσαμε στην ανακοίνωση της υπουργού Παιδείας είναι το «πνευστά σε τρία μέτρα απόσταση», το οποίο ασφαλώς και δεν καλύπτει τις αγωνίες σπουδαστών, γονιών και καθηγητών σε ωδεία, δραματικές σχολές και σχολές χορού.
Τι πρόκειται να γίνει άραγε με ομαδικά μαθήματα Χορωδίας, Μελοδραματικής, Υποκριτικής, Χορού και άλλα, όπου η διάδραση ανάμεσα στους σπουδαστές είναι ουσιαστικό κομμάτι της διαδικασίας; Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί φορείς στον τομέα των τεχνών, που έτσι κι αλλιώς αγκομαχούν να επιβιώσουν τον τελευταίο καιρό, δεν έχουν μεγάλες αίθουσες. Αποφασίζουμε να καταργήσουμε τα μαθήματα, να κλείσουμε τα ωδεία, να αλλάξουμε τους βασικούς κανόνες της υποκριτικής τέχνης ή να διδάσκουμε για πάντα διαδικτυακά;
Είναι σημαντικό τα παραπάνω ερωτήματα να απαντηθούν θεσμικά με συνέπεια και ειλικρίνεια. Έτσι κι αλλιώς, καθένας από εμάς καλείται να αναζητήσει νέους τρόπους προσπαθώντας να μεταφέρει στους σπουδαστές την αλήθεια των τεχνών που βασίζονται στη συλλογικότητα μέσα από μοναχικούς δρόμους. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να γνωρίζουμε το εργασιακό μας πλαίσιο. Οι συνθήκες για τους ανθρώπους της τέχνης γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες ως προς την καλλιτεχνική πράξη και η όποια στήριξή μας μέσα από την εκπαιδευτική δραστηριότητα καταλύεται ή υφίσταται με συνθήκες ενδεχομένως επισφαλείς για την υγεία όλων.
Συμπληρωματικά, έγραψα πριν από λίγες ημέρες πως κάποιοι ξέχασαν το υπέροχο του να είσαι παιδί… Η αλήθεια είναι ότι βιώνουμε μια ανοίκεια πραγματικότητα. Με μάσκες όμως στο μάθημα, χωρίς μάσκες στα διαλείμματα; Δεν έχουν όλα τα σχολεία αυλή, το διάλειμμα σε κλειστούς χώρους χωρίς μάσκα με τα παιδάκια να παίζουν, όσο ανέμελα μπορούν πια…
Δεν μοιάζει να είναι ακόμα μεγαλύτερος ο κίνδυνος; Ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για μαθητές με ειδικές ικανότητες, που η αίσθηση του χώρου άρα και της απόστασης δεν είναι αυτονόητη. Το θέμα δεν είναι το να ανοίξουν νωρίς τα σχολεία αλλά πώς θα διασφαλιστούν ρεαλιστικές πρακτικές που μπορεί να ακολουθήσουν τα παιδιά και να τα βοηθήσουν οι γονείς και οι δάσκαλοι, οι οποίοι, πρώτοι από όλους πρέπει να στηριχθούν, ώστε να κατευθύνουν σωστά τους μαθητές.
Τέλος, δεν θα ήμουν συνεπής στις δικές μου αξίες, εάν δεν προσέθετα πως το αγαπημένο μάθημα της ζωής μου ήταν τα Μαθηματικά, στα οποία οφείλω πολλά, όπως και πολλές άλλες γυναίκες, ακόμα και αν με αυτές διαφωνούμε πολιτικά.
